Aarbeving, ziekenhuis, begravenis en een goudvis

Daar zijn we weer! En voor wie de Nederlandse winter te lang duurt en diegene die het vorige stukje strand wel aansprak; het is te koop! voor slechts 12 euro per vierkante meter kan er een stukje paradijs in Indonesie woren gekocht, inclusief mooie snorkelgelegenheden, witte stranden en de vrolijke "hello mister's" van de lokale bevolking. De bureaucratische kosten zullen ongetwijfeld een stuk hoger liggen, maar voor wie geinteresseerd is: wij hebben een contactpersoon .Voor de duidelijkheid we hebben dus niet gemerkt van de aarbeving. Deze was in het noorden van Sulawesi en wij zaten in het zuiden. Wel fijn dat jullie nog een beetje attent zijn .De vorige keer in Makassar veel problemen met onze bankpas, die schijnen hier gewoon niet meer te werken. Dus viel ons oog op een ABN Amro bank hier in Makassar! ABN Amro Nederland: eat your heart out! Wat een service: ondanks dat ze dicht waren geholpen, koffie gekregen tussen allemaal replica's van van Gogh en zelfs de medewerkers hadden een tintje Nederlands: Elsje Anita lijkt me toch een redelijk Nederlandse naam...Blijkt dat mensen in Noord Sulawesi hun kinderen graag een Nederlandse naam geven. En dankzij creditcards en 4 bankpassen (waarvan er nog maar 1 het doet) hebben we gelukkig nog geld.Tana Toraja was onze tweede bestemming in Sulawesi, een natuur/cultuur gebied meer richting midden Sulawesi. In mooie bergen met prachtige tongkonan (speciale huizen) en begrafenisrituelen was het wel een weekje...Bij aankomst na een lange busrit vlogen de gidsen ons om de oren...het is laagseizoen en er zijn maar een stuk of 50 toeristen en een stuk of 80 gidsen, tel maar uit. En natuurlijk was er net de dag na aankomst een begrafenis waar we heen moesten gaan, want wanneer een volgende zou zijn was maar de vraag. Wij het maar doen, waar ben je anders toerist voor? En dus de volgende dag op pad naar een begrafenisceremonie. Klinkt raarder dan het is, het is zelfs een toeristenatractie hier! De rituelen en gebruiken van de mensen stammen hier nog van heel vroeger, hoewel het christendom (ingevoerd door de Dutch natuurlijk) veel hiervan heeft vervaagd. Maar een van de belangrijkste rituelen zijn de begrafenisceremonieen. De dood bestaat hier nl uit drie delen: het leven, "ziek" zijn en de hemel. Als Toraja mensen ziek zijn, betekent dit dat ze dood zijn, maar nog niet begraven; ze liggen nog in huis, soms slapen de bewoners er zelfs naast (wel gebalsemd gelukkig, dus geen stank schijnt..) en krijgen soms ook te eten/sigaretten, en hun geest dwaalt rond in zuid Toraja. Nadat de familie genoeg geld heeft gespaard voor de 3-daagse begrafenis (dit kan jaren duren, kost duizenden euro's nl) gaat de geest naar de hemel. Met dit begrafenisritueel worden buffalo's en varkens geofferd, het aantal hangt af van de klasse waarin de dode zich bevind, maar de hoogste klasse moet zo'n 24 buffalo's doden (vrij duur aangezien 1 buffalo zo'n 5000 euro kost) En van zo'n begrafenis ceremonie waren wij getuige...en het is bizar, heel bizar. Op het moment dat we aankomen ligt er al een dode buffalo (we hadden het buffalo vechten gemist) en liggen er een stuk of 10 varkens, vastgemaakt aan bamboestokken klaar om geslacht te worden. De varkens zijn cadeaus van de buren en familie die komen om afscheid te nemen. Er is een soort condoleance ruimte, waar bezoekers eerst komen zitten, waarna er een dansje wordt gemaakt door buurtbewoners en ze palmwijn (geen arak, iets lekkerder, maar nog steeds hmmmatig ) krijgen. Daarna gaan ze gezellig met zn allen zitten chillen in kleine gemaakte gebouwtjes, beetje kletsen en lachen, eten en drinken. En ondertussen worden de varkens weggedragen (om geslacht te worden met een mes, dit weten ze donders goed blijkbaar; we weten nu waar "krijsen als een speenvarken" vandaan komt!) waarna je even later het varkentje op je bord krijgt. Later op de dag werd ook de buffalo ontveld en ontleed, uit de maag kwam allemaal groen gras en de kinderen spelen hier doodleuk met de hoeven van het beest. Opa (zo noemden ze hem iig) vond Niek erg aardig nadat ze een aantal palmwijntjes geproost hadden en ging een stuk buffalo voor hem afsnijden. Hier moesten weer een paar glazen op gedronken worden, dus het was een gezellige boel. We hebben de buffalo maar aan onze gids gegeven en zijn zelf aan de sate gegaan terug in het stadje, bij jongens bij wie we later in de week elke dag zijn teruggegaan, erg gezellig! Hoewel ze alleen maar om meer foto's vroegen toen we als cadeautje een foto hadden afgedrukt voor hun.Volgende dag een graf bezocht van de Toraja mensen, ze worden in grotten neergelegd en buiten is er een terras waar ze de poppen neerzetten van mensen die in de grot begraven zijn. Met gehuurde gidsen met een olielamp hebben we wat grotten doorgekropen. Na alle graven maar een plons genomen in een natuurlijke waterbron met nieuwsgierige alen.Verder de natuur in geweest, hoewel de natuur ingaan op zn niek en vera's dan Geen dagenlange trekkingen, maar gewoon een dagje lekker raften (afdaling duurde wat langer dan gedacht, dus niet zo slim van vera om haar slippers aan te trekken...uiteindelijk maar als Indonees gegaan; lekker op de blote voeten over de rotsen!) rivier was kalm, dus was jammer, maar alsnog erg leuk en vooral heel mooi omdat het een soort van canyon is waar heel veel watervallen uitkomen. En een dag erna een wandeling gemaakt tussen de rijstvelden van dorp naar dorp met onze eigen Johnie, leuk, vooral om alle mannen te zien met hun dure buffalo's; die hebben een beter leven als de meeste mensen hier, elke dag lekker scrubben en het beste gras wordt voor ze gekapt totdat de tijd is gekomen om te offeren.Laatste dag vliegticket geboekt, na lang wikken en wegen maar meteen naar Ambon vliegen. 'S middags gegeten in een restaurant waar Niek een goudvis op heeft (plaatselijke delicatesse), bleek wederom een Tjernobylvis te zijn...volgende dag in de bus terug begon de ellende van het zich ellendig voelen. En dat 9 uur lang in een bus waar iedereen naast ons over zichzelf heen zat te kotsen en een oud omaatje zowat doodging...niet ideaal voor Nek. Maar snel een hotel in gegaan, volgende dag bleek het totaal niet over en dus maar snel ons vliegticket omgeboekt. Kost maar 12 euro hier per ticket, volgens mij zijn ze het zo gewend dat Indonesiers alles verplaatsen en verplaatsen dat het totaal geen probleem was. Dus weer terug naar Makassar city, waar het alleen maar slechter ging met Niek, koorts, kotsen, diarree uitdrogingsverschijnselen en al meer dan 24 uur geen eten en drinken binnengehouden. Dus richting ziekenhuis, en hij werd aan het infuus gelegd in een vieze ruimte, met oude bedden en een gordijntje dat afschermd tegen iedereen die binnenkwam, het was een soort eerstehulp of zo. Ondertussen een aantal mensen half zien sterven daar omdat ze hier pas naar het ziekenhuis gaan als het echt niet anders kan. Het koste ons omgerekend dan ook 15 euro. Gelukkig mocht hij na 8 uurtjes weer met me mee naar het hotel, hoewel hij als hij gebleven was waarschijnlijk een supervip room in zn eentje had gehad met zee-uitzicht...Nu gaat het weer beter, na anti-biotica en veel op bed liggen en vliegen we maandag weer verder. Wat helpt is dat we lekker filmpjes kunnen kijken op onze kamer met satelliet tv, vanavond staan Ratatouille en MI3 op het programma Kortom weer een speciale tijd gehad Volgende keer hebben we vast een stuk minder te melden na alleen maar op het strand liggen, snorkelen en biertjes drinken bij zonsondergang...Want onze Lonely planet vertelt ons dat als er twee becaks in een straat zijn er wordt gepraat over een file en verder kunnen we niks vinden wat er te doen is behalve oneindige witte stranden en fantastsich snorkelen. Wil je een plaatsje bezoeken dan eerst 2,5 uur met de boot dan twee uur op het politiebureau om een permit getypt te krijgen (lang leve de bureaucratie) en dan weer 2,5 uur met de boot terug......niet dus!! We gaan snel naar de Banda eilanden.Check de filmpjes en de foto's!xx Vera en Niek