Drink met je billen bloot, melk uit een kokosnoot!

Zo, na jullie even een paar weken rust te hebben gegund na ons laatste, enorme verhaal, gaan we verder met naar wat we het liefste doen: naar tropische eilanden en relaxen! Het leven is zo slecht nog niet…

 De afgelopen weken op eilandjes geweest waar geen of dure internet beschikbaar was dus daarom duurde het zo lang. Het wordt daarom een beetje een lang verhaal dus ga er goed voor zitten en pak er wat te drinken bij.

We waren geeindigd in Makassar waarvan we zijn gevlogen naar Ambon. Dit is helemaal goed gegaan al hebben we ons verbaasd over alle pro-nazi dingen die er te koop waren op het vliegveld. Hitler heeft wel wat aanhangers hier dat bleek ook later toen we trishak (fietstaxi) tegenkwamen die als decoratie het hakenkruis had. In Ambon de dure taxi’s vermeden en in een Bemo gestapt naar het centrum. Veel hotels, maar er is geen goedkoop&goed hotel te vinden dus maar wat boven ons budget gaan zitten. Dezelfde nacht warden we wakker van alle muizen die piepten in de muren en over het plafon heen rende wat leek in te storten. Volgende dag meteen maar ergens anders heen gegaan wat iets beter was.

Onze eerste missie was transport scoren naar de Banda eilanden, 250 km zuid van Ambon met een grote Nederlandse koloniale historie en een van de beste snorkelplekken van de wereld (zo wordt ons verteld door de LP). Alleen er heen en er weer vandaan komen bleek moeilijk. Af en toe gaan er ferry’s - als ze niet uitvallen - en met goed weer gaat er een vliegtuigje. We konden voor een week later gelukkig een ferry boeken naar Banda alleen moesten we ons nog wel een week vermaken in Ambon, niet de meest gezellige stad op deze aardbol. Er wonen veel mensen, maar er is geen normale internetverbinding en zelfs aan ansichtkaarten doen ze niet. Als enige blanke toerist trek je dan wel aandacht J Gelukkig leer je een stad wel kennen in een week en hebben we heerlijk eten gevonden (verse gegrilde vis met verschillende sausen en geniale sate’s) die wat ons betreft met een Michelin ster mogen worden bekroond. Op de tweede dag kwam een jongen naar ons toe die ons vroeg of hij onze vriend mocht zijn. De vriendschap was dus snel beklonken en zo gingen we er op uittrekken met onze nieuwe vriend die graag Engels wilde oefenen. Wat stranden geprobeerd en een bergdorpje maar veel meer dan het lokale leven oplsurpen was er niet te doen.

Zaterdag konden we dan eindelijk met onze luxe ferry naar de Banda’s. We hadden de goedkoopste klasse geboekt, want de reis duurde maar 8 uurtjes. Deze klasse bestond uit slaapzalen, dus een plekje ergens tussen de mensen en de kakkerlakken gezocht en daar zaten we dan op de grond. Je kan er wel een matrasje scoren voor een vriendelijke prijs maar die waren natuurlijk allemaal al weg. Dat werd dus acht uurtjes op de grond liggen/zitten. En dat te bedenken dat veel mensen 4 dagen op de ferry zitten! Overigens zijn de Inonesiers bizar met plekken zoeken, ze schijnen een voorkeur te hebben voor dicht bij de karaokeset of een lawaaierige turbine of een gangpad. Ze liggen dus overal! Na heel veel praatjes met mensen die ons allemaal wilden aanraken riskeerden we het erop (Vera: klinkt erger dan het is, want ik vertrouwde ze wel!) onze bagage achter te laten en ff naar het restaurant te gaan. Daar was het wat beter vertoeven en kwamen we wat oude bekende tegen uit Sulawesi. Toen maar besloten onze spullen te verhuizen en in het restaurant te gaan wonen. Inmiddels was er een groep Nederlandse touristen (60+) dronken aan het worden en gingen luidkeels hollandse liedjes zingen en de polonaise lopen. De indonesiers lagen helemaal dubbel. Bij aankomst bleek dat de tactiek om naar buiten te komen te zijn zo hard mogelijk te duwen en te vechten omdat tegelijk heel veel handelswaar en mensen in en uit moeten. Ergens in die tocht Vera verloren maar gelukkig kwam die een paar minuutjes later ook uit de ferry, zij het bijna platgedrukt. Snel weer onze bootvrienden opgezocht, maar ze hadden er een beroofd! Zn broekzak was opengesneden met een mes bij het naar buiten gaan. Later bleek er ook bij een vrouw de tas opengesneden. Gelukkig hadden wij alles nog, aangezien we geleerd hadden van de trein…. Na een hotel gevonden te hebben hebben we een welverdiend biertje gescoord, wat overigens op dit eiland alleen via het ondergrondse circuit te regelen is. Aangezien de Banda’s niks hebben qua faciliteiten was het onmogelijk voor Jonathan op naar zijn beroving geld te scoren. Gelukkig zijn reisvrienden loyaal (lees wij haha) en werd hem geld geleend om zijn tijd door te komen.

De volgende dag bij het ontbijt nog wat andere Nederlandse mensen ontmoet, Hans uit Utrecht en Bruno uit Leiden, die daar al een tijdje verbleven en een boot hadden geregeld waarmee we mee konden. De dag ervoor waren ze een grote groep dolfijnen tegengekomen waarmee ze hadden gezwommen maar helaas was dit niet voor ons weggelegd. Samen met Robbert uit Oostenrijk en later Jonathan (Engeland) hadden we een groep van zes waar we de hele week bootjes mee hebben geboekt om te gaan snorkelen. Tijdens een trip ving ons mannetje een grote Marlijn waarvan we de helft meekregen om te bbq’en. We hadden in ons heel relaxt hotel, Vita, een heel lief meisje (Tatta) die de vis heeft bereid en eerlijk is eerlijk we hadden nog nooit zo’n lekkere vis op. De rest van de avonden hadden we de smaak te pakken en gingen we overdag vis halen op de lokale markt voor een prikkie die we s’avonds lieten bereiden en opaten met een illegaal biertje. Zo hebben we heerlijk gegeten waaronder kreeften die we op de kop hebben getikt voor 2,5 euro de stuk en yellow-fin tuna a 1,5 euro de stuk.

De tweede avond werden we uitgenodigd voor een lokale party, iets wat bijna elke avond er is omdat er verder geen zak te doen is. Dit was een vrij aparte party, ze draaien ze de hele avond maar een stuk of vijf nummers waardoor je ieder nummer wel 8 keer hoort. Iedereen zit op een stoel om de dansvloer. Als het nieuwe nummer begint is het de bedoeling dat je iemand vraagt om te dansen waarna iedereen in een rij tegenover elkaar gaat staan dansen. Er was verder geen discolicht, en geen alcohol beschikbaar maar wel veel toeschouwers. Na wat rondvraag bleek dat de mensen nog niet dronken genoeg waren om te dansen. Iedereen zuipt zich voordat ie gaat een stuk in de klote omdat er in publiek niet kan of mag worden gedronken. Onze host, een kleinkind van de machtigste man van de eilanden, had goede connecties en regelde wat wiskey die werd gemixt en opgediend aan ons als thee. Naar 8 keer hetzelfde nummer en ontelbare pasjes maar weer eens naar bed gegaan.

De volgende dag een eilandtour gemaakt. De Banda’s zijn historisch van belang geweest voor Nederland. Nadat de VOC een wurgcontract had gescoord kwamen we daar de kruiden ophalen in ruil voor spullen waar ze daar niks aan hadden. Het systeem bestond uit Perkeniers waaronder ook Nederlanders waren. Er zijn dus veel nootmuskaat, kaneel, amandelen plantages. Overigens hebben we daar ook flink gemoord en zijn er veel bandanzen gevlucht en hebben wij het eiland overgenomen en cristelijk gemaakt. Naar het ‘’accident’’ de rellen waar de Molukken zo veel mee in het nieuws hebben gestaan, waarbij cristelijke kerken werden platgebrand is het eiland weer islamitisch geworden en de laatste Nederlandse perkenier vermoord. Maar er waren dus nog veel oud nederlandse dingen te vinden. Halverwege werden we uitgenodigd door de Engels leraar die ons een rondleiding gaf. Zo kwamen we terecht in zijn plantage waarbij we weer wat kennis hebben opgedaan over het groeien van de specerijen. Het kasteel waarbij wat kinderen voor ons in een boom klauterde om daar een soort van druif te plukken die alleen in december groeit. En een oud nederlands huis waarin volgens de locals spoken wonen en nu bewoond wordt door een oude gek die overigens wel relaxed was en wat bizar fruit voor ons uit een boom haalde en zijn collectie geweren en zwaarden tevooschijn haalde. Zo had ik een oud VOC geweer in mijn handen en een Japans zwaard. Daarna vroeg de Engels leraar of we met een paar van zijn studenten Engels wilde oefenen. We zijn daar helemaal volgestopt met fruit en lekkere dingen terwijl we met de kinderen engels oefende.

Ondertussen werden we een beetje zenuwachtig over hoe we weer van de eilanden afkwamen en besloten we de kapala desa (het eilandhoofd) te bezoeken die gaat over vluchten en boten. Hij heeft overigens ook een satteliet in zijn tuin waardoor de mensen rondom zijn huis bereik hebben met de mobiele telefoon. Een favoriete hangout voor de kids dus. Het vliegtuig bleek niet meer te vliegen omdat het was afgekeurd (in Indonesie…dan moet het wel heel slecht zijn :s) en overigens werden in december de meeste vluchten gecanceld vanwege het weer. De boot was dus de enige optie. Die bleek al die zondag te gaan (een week naar aankomst) of anders twee weken later. Het was dus kiezen te kort of te lang blijven. We besloten maar voor de vroege boot te gaan.

We wilden nog meer zien van de eilanden daarom besloten we een paar dagen naar Ai te gaan. Vlakbij lag een schattig tropisch eilandje dat we met de engelsen geruild hebben tegen New York J op Ai waren nog minder faciliteiten waaronder geen electriciteit, geen stromend water, geen restaurant dus we verbleven all-in bij een familie met een mooie seaview kamer. Op dit eiland was het nog strenger moslim en werd onze verantwoordelijke (oudste) aangesproken op de blote schouders van Vera die ze toch echt moest bedekken. Overigens waren daar veel mensen met een handicap, waarbij we enige inteelt vermoeden. Verder veel gesnorkeld omdat de onderwaterwereld heel bijzonder is daar. Zo lag Niek tussen een groep van 5 enorme bumpheads van 1,5 meter bij een meter, hebben we scorpionfish gezien (dodelijk), lionfish, grote napoleons, mooi koraal etc. Omdat Robbert een laptop en onderwater camera meehad hebben we eindelijk wat onderwaterfoto’s!

Laatse dag weer terug naar ons vertrouwde hotelletje waar Vera nog wat gesnorkeld heeft en Niek een beetje ziekjes op bed. De laatste oefeningen van de Banda dance gedaan met Tatta en een heerlijk lokaal gerecht, aubergine met amandelsaus gegeten, geshopt, kapper gedaan voor 75 cent om daarna vroeg op te staan voor de ferry die nog veel viezer bleek te zijn dan de vorige; miljoenen kakerlakken, drollen in bakjes, mensen overal. Naar drie maanden Indonesie zijn er ook dingen waar je je aan gaat irriteren. De belangrijkste is voor ons de vervuiling, iedereen gooit gewoon maar alles weg. En het Pelni personeel gooit gewoon de prullenbakken als ze vol zijn in de zee. Het tweede is geluid, overal keiharde muziek, schreeuwende mensen, moskees met enorme speakers etc. Gelukkig hadden wij nog wel een hoogtepuntje tijdens de tocht omdat we toen we over de zee aan het turen waren een groep dorlfijnen voorbij kwam springen.

In Ambon zijn we maar een nacht gebleven, de volgende dag meteen door naar Lombok, het is even reizen, maar dan heb je ook wat!

Na twee lange reisdagen en heel wat vliegtuig opstijgingen en landingen verder aangekomen in Lombok. Verschil met Maluku is enorm, het voelde aan als een beetje Bali. Meteen doorgereisd naar Gili Air, het middelste eiland, waar we echt een allemachtig prachtig bungalowtje hebben gevonden. Om echt tot rust te komen hadden we een “huiskamer” met hangmat en een daybed! Echt zo mooi en idealistisch in een kleur en geurrijke tuin. Boven was de slaapkamer met balkon en uitzicht op zee! Hier hebben we dan ook 5 nachten lekker geslapen. Verder niet veel gedaan, behalve een beetje gesnorkeld (ik ben naast allergisch voor bedbugs ook allergisch voor kleine irritante kwallenbeten) en lekker gegeten, ook weer eens een keer een pizza! Hoewel die altijd tegenvallen hier natuurlijk…

Maar alle eettentjes zijn aan zee en je kan in een mooi hutje zitten op allemaal kussens met als uitzicht de vulkaan van Lombok, het kan slechter (maar ook beter, want het weer is niet 100% zonnig)

Nog een dag naar Lombok gegaan om een hindoe/islamitisch festival mee te maken. Erg indrukwekkend, eerst lang moeten wachten en vrienden gemaakt met de plaatstelijke politie die het geweldig vond om engels te praten. Daarna de tempels in, we mochten in de hindoetempel bij de verering/bidden aanwezig zijn. We kwamen een jongen tegen die in Bali werkte in een hostel waar we twee nachten hebben geslapen, en die ons nog herkende! Zijn vader was belangrijk daar, dus we mochten bij hem zitten en alles van dichtbij meemaken. We hebben zelfs meegebeden we hebben ook de rijst op ons hoofd geplakt gekregen, echt een heel bijzondere ervaring!! Niek heeft nog een potje rijstgevochten en een leuke blauwe plek eraan overgehouden J

Door een snorkeltochtje met nog meer kwallen en enorm veel schildpadden afgezet op “party” eiland Gili Trawangan. Weer een mooie hut gevonden, weer met uitzicht op zee en een hangmat en met dit keer een stylish openlucht badkamer. Jammer dan alleen dat er zout water uit de douches komt, dat geeft toch een wat minder gevoel. Beetje rondgesnorkeld, waarbij we twee keer zowat tegen een zeeschildpad aanzwommen, zo dichtbij gaan we ze nooit meer zien! En mijn eerste – niet op de bbq liggende – gamba gezien, best een lief beestje onderwater! En Niek heeft nog de alsjehemaanraaktkomjeineencoma-stonefish gezien.

Ook nog een avondje bar gehangen / feestje bezocht, waarbij het zgn kastjesgehalte zeer hoog lag en de dj uitermate slecht was. Verder was het een leuke mix tussen locals en toeristen (die aan het feesten waren op mushroom shakes, hoe dat kan vragen wij ons nog steeds af) hoewel de locals die ik sprak vooral op zoek leken te zijn naar een westerse vriendin… Trouwens de beste pizza van Azie so far tegengekomen, een vermelding waard!

En toen werd Niek ziek…Eergisteren kreeg mn mannetje 40 graden koorts, rillingen, buikpijn. Omdat we dachten dat het misschien malaria was, zijn we meteen naar de eilandkliniek gegaan – die ons niet kon helpen – en dus naar het ziekenhuis op Lombok gegaan. Na een bloedtest bleek dat hij geen malaria of dengue heeft, maar een infectie. Het gaat nu wel iets beter, maar het is nog niet optimaal. De koorts is weg gelukkig. Morgen reizen we naar Bali, omdat we van de dokters in NL het advies hebben gekregen om toch maar verder onderzoek te doen, vooral vanwege niek’s verleden.

Ik ben nog op en neer geweest om de bagage op te halen, gelukkig zijn de mensen hier heel lief en ben ik zonder echt erg opgelicht te worden (1 keertje iets te veel betaald) heen en terug gegaan.

Speciaal bedankje hier voor mijn papa, onze tropenarts en Niek’s specialist voor al het medische advies!

Het was een hele kluif voor jullie, sorry!!

Check de fotos en filmpjes voor wat sfeerimpressies!

xx

Niek en Vera

Ps we hopen dat iedereen een leuke sinterklaas heeft gehad, wij wel! Met hier gekochte verkade speculaas, warme chocomel en cadeautjes op de Banda’s!